adı yok ruhumdaki medcezirin, çekişi seni yorar, gidişi beni.
hayalimde kalmış tadı vardı tabiri caizse sessizliğin, dinlenmiş
çığlıklar barındıran. aldatılışlar hissetti ruhlar birçok kez,
uyutulmuşluğun rüyasında bize demlendirilen sahnelerde. mutluluk içinde
kaptırılan o huşuyla birlikte. sessizlik gibi yoksundu istekler
perdelerde. inen hep acı oldu gülüşlere, son sahnesi gibi bir
tiyatronun. sessiz bir operayı canlandıran maskelerde bile. hayat
esrarlı bir tat bırakırken ağzında, suyu uzatacak biri hep çıkar sağlar
varlığından. yokluğun seni yorar, varlığım beni. Belki şu an bugün ne
kadar eğlendiğini hatırlıyordur, Belki az önce “çalamazsın” dediğim
soloların canına okuyordur, Belki de onda kalan hissiyatla şarkı
yazıyordur, Ya da bana dair yüksek ideallerini tazeliyordur. Daha
sabaha çok var ve ben garip bir şekilde tebessümü kendimle paylaşmak
için can atıyorum.
ne ilk ne de son
bu daha başlangıç
hoşgeldin dünyaya
çocuk.
- E.E.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder